Rozdział XII - Powrót do domu

-Co ty tutaj robisz? – pytam niebieskookiego.

-Przyszedłem się pożegnać i przeprosić za zachowanie kiedy powiedziałeś, że chcesz wyjechać. Po prostu zabolało mnie to, że chcesz ode mnie odjechać. – odpowiada, patrząc się w ziemię. – Może masz rację, ale ja nie chcę stąd odchodzić. Tutaj czuję się lepiej niż w swoim dystrykcie.

-Rozumiem – patrzę na niego ze współczuciem. – Jak chcesz tutaj zostać to zostań. Tylko mi obiecaj, że nie wrócisz do tamtego miejsca i zaczniesz lepsze życie.

            Chłopak się na mnie patrzy. Widzę, że jego oczy zaczynają się robić szklane. Podchodzę do niego i się przytulamy. Chris zaczyna płakać. Mówię mu, że wszystko będzie dobrze, ale chłopak woli, abym jeszcze został.

-Pomyśl o mojej rodzinie. Muszę do nich wrócić, ale obiecuję, że jeszcze tu wrócę.

            Chris ociera łzy i lekko podnosi kąciki swoich ust. Klepię bruneta po plecach. Chłopak wskazuje mi palcem pociąg. Uśmiecham się do niego i kieruję w stronę pojazdu. Jeszcze się za sobą oglądam i macham przyjacielowi. Wsiadam do pociągu i szukam jakiegoś wolnego przedziału. Kiedy się znajduję w jednym z nich, siadam i myślę o tym wszystkim co wydarzyło się w Kapitolu. Będę tęsknić za Chrisem. To bardzo dobry człowiek. Myślę, że jest moim przyjacielem. Jedynym przyjacielem. Ale to miejsce… To był jakiś koszmar. To co tam się działo przez ostatnie dni było nie do wytrzymania. Muszę się teraz zobaczyć z rodzicami. Powiedzieć im o wszystkim. O tym jak się czułem po igrzyskach, o moim cięciu się, głodowaniu i o tym co tutaj się działo. Wiem, że pewnie będą na mnie źli. Moje zachowanie było nieodpowiedzialne. Mogłem doprowadzić się do okropnego stanu, a może nawet do śmierci. Na myśl o tym wzdrygam się.

***

            Dojeżdżam już do swojego dystryktu. Czochram swoje włosy po czym biorę swoje bagaże i czekam aż pociąg się zatrzyma. Wysiadam z pojazdu i pojawia się mój dystrykt. Jest popołudnie. Idę powoli ścieżkami do mojego domu. Wszyscy się na mnie patrzą jak na dziwaka. Wiem, wyglądam okropnie. Jestem strasznie zaniedbany i jeszcze moja twarz pewnie wygląda jakbym nie wiadomo co robił. A przecież robiłem różne koszmarne rzeczy w Kapitolu.

            Zatrzymuję się przed swoim domem. Patrzę na niego i czuję się okropnie. To co zaraz powiem rodzicom na pewno ich załamie. Wywoła u nich różne emocje. Będą smutni i jednocześnie wściekli. Wątpię, aby przypuszczali, że kiedykolwiek dopuszczę się do takiego zachowania. Ja też tak myślałem. Podchodzę powoli do drzwi i je otwieram. Chcę wejść niezauważony, więc cichutko wchodzę po schodach, ale hałas wywołuje mój upadający bagaż. Wtedy pojawia się moja mama. Na mój widok kamienieje. Po jej twarzy spływa jedna łza, która wywołuje potok. Ja mówię mamie, aby przystała płakać. Nic się nie stało, ale ta mnie odpycha. Nie wie co się stało, ale uważa, że zachowałem się okropnie. Ocenia to po moim wyglądzie. Wychudzony, zarośnięty i jeszcze te oczy… Wyglądam jak typowy narkoman. Chcę do niej podejść i wszystko jej opowiedzieć, ale ta nie chce mnie słuchać. W końcu się poddaję. Podnoszę swój bagaż z podłogi i uciekam do swojego pokoju. Wypakowuję rzeczy, a kiedy to kończę udaję się do łazienki. Biorę porządną kąpiel, na jaką nie mogłem sobie pozwolić w Kapitolu. Umyty sięgam po nożyczki i lekko ścinam swoje loki, aby wyrównać ich długość. Następnie się golę. Wyglądam nieco lepiej, ale nadal jestem za chudy, a zanim moja twarz wróci do normalności to trochę czasu minie. Ubieram się na czarno i schodzę na dół, aby jeszcze raz spróbować porozmawiać z mamą. Wtedy na kanapie zauważam również ojca. Świetnie! Mam przechlapane. Będę miał rozmowę życia jaki to jestem nieodpowiedzialny. Nie ważne, że to wiem. Oni zawsze lubią mi robić długie wykłady mimo, że wiem jakie błędy popełniłem. Podchodzę do nich powoli cały czas się im przyglądając i kręcąc głową. Siadam naprzeciwko nich i wtedy słyszę swojego ojca:

-Teraz Harry – zaczyna poważnie – powiedz mi co ty do jasnej cholery tam wyprawiałeś?!

            Biorę wdech i opowiadam im całą historię od powrotu z igrzysk. Mówię o swoim samookaleczeniu, głodzeniu się. Później przechodzę do wyjazdu do Kapitolu. Opowiadam o tym jak poznałem Chrisa i jak zacząłem brać narkotyki, pić w nadmiernej ilości i palić. Niechętnie mówię im o nagłej pobudce u dziewczyny, której nie znałem. Moim rodzicom również się to nie podoba i mają podobny wyraz twarzy do mojej. Później mówię im o tym jak Chris zareagował na to kiedy chciałem odejść. Na tym wszystkim kończę swoją wypowiedź. Rodzice są świetnymi słuchaczami, a teraz czekam na ich długi wykład. Oczywiście na koniec swojego wypowiedzenia dodałem, że rozumiem swoje błędy i dlatego wróciłem, ale wiem, że na pewno dodadzą swoje pięć groszy.

-Synu to wszystko co zrobiłeś, jak sam przyznałeś, było nieodpowiedzialne. Jak mogłeś się samo okaleczać i głodzić?! Myślałeś wtedy o nas?! Co by się stało jakbyś zginął?!

-Wiem tato – przerywam mu.

-Ten wyjazd do Kapitolu też nie był mądry skoro robiłeś tam takie rzeczy – patrzy na mnie ze złością, a ja spuszczam głowę, ponieważ nie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy. – Narkotyki, alkohol, papierosy, noce u dziewczyn, których nie znasz. Nie sądzę, aby ten Chris był dobrą osobą do towarzystwa – na to ja reaguję ze złością.

-Chris jest świetny! Zresztą powiedziałem ci, że sam żałuje tego wszystkiego. On również zrozumiał swoje błędy! I obiecał mi, że się poprawi!

-Nie mów mi, że masz zamiar tam jeszcze wrócić! – mówi z oburzeniem mój ojciec.

-Mam! Chris to mój przyjaciel, a Kapitol nie jest takim złym miejscem!

-Tak… tylko przez przypadek doprowadziłeś się tam do okropnego stanu – przewraca oczami. – Zabraniam ci tam wyjeżdżać, rozumiesz?!

-Nie! Nie zostawię tam przyjaciela. Muszę go odwiedzać! Nie zabronisz mi tego! – krzyczę na niego po czym wychodzę z domu.

            Słyszę jego nawoływania, ale nie słucham go. Jestem na niego zły. Nie rozumie, że Chris to mój przyjaciel? Jeszcze z nikim się tak dobrze nie dogadywałem. Zresztą gdyby nie te wszystkie sytuacje może nadal bym się samo okaleczał i głodził? Nie pomyślał o tym? Przecież powiedziałem, że zaprzestałem cięcie się dzięki tatuażowi. Wiem to dziwnie brzmi, ale na jego widok starałem się naprawdę być silny i od razu odkładałem ostrza. Idę teraz do lasu. W drodze do niego potrącam paru ludzi. Wpadam nagle na brunetkę. To Emily. Patrzymy się na siebie. Ma bardzo zaskoczony wzrok. Ale nic nie mówi. Jeszcze chwilę na nią zerkam, lecz również nic nie mówię. Nie jestem w stanie. Jestem bardzo zły i chyba wolę posiedzieć sam. Przechodzę przez ogrodzenie i już znajduję się wśród drzew. Udaję się do miejsca, gdzie zawsze ćwiczyłem z ojcem. Siadam na wielkim głazie i zaczynam krzyczeć w niebogłosy. Jestem bardzo zły. Mogłem jednak zostać. Przynajmniej bym się nie denerwował. Pomógłbym Chrisowi znaleźć nowy dom, pracę. Mam nadzieję, że sobie poradzi beze mnie. Ciekawy jestem co mama na ten temat myśli. Nic nie mówi przez ten cały czas. Pewnie jest w niezłym szoku. Nie dziwię się jej. Jedyny, ukochany syn wyrządził jej okropną krzywdę swoimi czynami. Łapię się za głowę. Teraz kładę ręce na oczy. Co ja zrobiłem? Skrzywdziłem osobę, którą kocham najbardziej na świecie. Jak ja mogłem?!

            Niebo robi się ciemne. Patrzę na pierwsze pojawiające się gwiazdy. Powinienem wrócić do domu, ale nie chcę, aby ojciec znów się na mnie denerwował. Jednak powoli udaję się w kierunku swojego domu. Przez drogę od czasu do czasu ocieram oczy. Jestem strasznie zmęczony.

Wreszcie jestem pod domem. Patrzę na drzwi i niepewnie je otwieram. Jak na razie nikogo nie słyszę. Zaglądam do salonu – pusto. W kuchni też nikogo nie ma. Może poszli spać? Podchodzę do drzwi do ich salonu. Słyszę jakąś rozmowę.

-Nie powinieneś na niego tak krzyczeć – mówi moja matka. – Przecież widziałeś, że chłopak tego żałuje.

-Zasłużył sobie. W ogóle nie pomyślał o tym jak bardzo nas tym skrzywdził. Co źle zrobiliśmy, że od razu się do nas nie zwrócił z problemem?

-Nie chciał nas martwić! Czy to naprawdę tak trudno zrozumieć?! – płacze moja mama.

            Chcę wejść, ale boję się, że ojciec znowu zacznie na mnie krzyczeć, że ich podsłuchuję itd., więc postanawiam udać się do swojego pokoju.

            Biorę szybką kąpiel i wychodzę na taras. Przyglądam się niebu. Księżyc jasno świeci i widzę wiele mieniących się gwiazd. Wiatr lekko targa mi włosy. Trzymam złożone ręce i opieram je o barierkę. Muszę ich jakoś przeprosić i wynagrodzić wszystko co dla mnie zrobili. Tylko jak? Nęka mnie to. Myśli na ten temat przerywa mi trzaskanie drzwi. To sprawia, że od razu wychodzę z pokoju, aby sprawdzić co się dzieje. Widzę jak mój ojciec schodzi po schodach. Śledzę go. Sięga po kurtkę i wychodzi z domu. Wtedy ja postanawiam wejść do sypialni moich rodziców. W niej zastaję matkę całą we łzach. Podchodzę do niej i się przytulam. Ta czochra moje włosy po czym łapie mnie za głowę i pociera kciukiem po policzku. Lekko unoszę kąciki ust, ona również.

-Mamo, ja ciebie bardzo przepraszam – spływa mi łza po twarzy.

-Spokojnie skarbie. Nic się nie stało. Ja ciebie rozumiem. Byłeś w rozsypce.

-A co z tatą? Co się stało? – pytam zaniepokojony.

-Tylko troszkę się o ciebie pokłóciliśmy. Nie masz się czym martwić – uspokaja mnie, ale mnie to nie satysfakcjonuje.  

-Mamo ja chcę wiedzieć czemu wyszedł taki zły – patrzę na nią błagalnym wzrokiem.

-On nie jest w stanie ci wybaczyć. Uważa, że jestem naiwna. On bardzo to przeżywa… Bardzo cię kocha.

-Krzyczenie na mnie i zabranianie odwiedzania przyjaciela jest oznaką miłości? – kpię.

-Harry, on się o ciebie martwi. Po prostu chce, żebyś już nigdy więcej tak nie postąpił, a skoro w Kapitolu doszło do najgorszego nie chce, abyś tam wracał i znowu sobie coś zrobił.

            Kręcę głową, ale powoli rozumiem co moja mama chce mi przekazać. Przytulam się jeszcze raz do niej, a ta całuje mnie w głowę. Spędzamy razem noc. Tak jak za dawnych lat. Kocham swoją mamę. Teraz obydwoje potrzebowaliśmy swojej bliskości.

            Rano budzę się już sam. Mama pewnie szykuje już śniadanie. Idę do swojego pokoju, aby się przebrać. Ubieram czarne spodnie, białą bluzkę i czarną bluzę. Idę do łazienki, obmywam twarz i poprawiam włosy. Następnie schodzę na dół. Obejmuję mamę i całuję ją w policzek. Mówię, aby usiadała, a ja dokończę śniadanie i je zaniosę. Zauważam, że taty nie ma w domu. Gdzie on jest? Ale moja mama się o niego nie martwi, więc powinien być cały. Biorę kanapki na tacę i zanoszę je do jadalni, w której czekała moja mama. Kładę jedzenie na stół i siadam obok kobiety. Biorę pierwszy kęs, a po chwili pytam:

-Mamo – patrzy na mnie pytająco. – Gdzie jest tata?

            Przełyka jedzenie i poprawiając włosy odpowiada mi:

-Nie martw się. Poszedł na krótki spacer.

-Ale on wrócił od wczorajszego wyjścia?

-Tak. Przyszedł na chwilkę, aby coś zjeść. Zastałam go w kuchni kiedy chciałam zrobić nam śniadanie. Pogadaliśmy troszkę, a później powiedział, że idzie się przejść. Chyba musi to wszystko przemyśleć – podnoszę się od stołu, na co kobieta reaguje. – Gdzie się wybierasz?

-Do taty – odpowiadam i całuję ją w policzek. – Spokojnie nic się złego nie stanie – obiecuję jej, ponieważ na jej twarzy pojawiło się przerażenie.

            Wychodzę z jadalni i biorę kurtkę w rękę. Powoli udaję się do lasu. W drodze do niego napotykam paru uczniów naszej szkoły. Niektórzy mnie wołają, aby chwilę pogadać, ale ja ich olewam. Muszę porozmawiać z tatą. Przechodzę przez ogrodzenie i udaję się do miejsca naszych ćwiczeń. Wiem, że go tam znajdę. Widzę go. Siedzi na głazie, na którym wczoraj to ja siedziałem. Powoli idę w jego stronę.

-Tato – odwraca się do mnie. – Wszystko w porządku?

            Wzdycha.

-Tak. Chodź tu synu – nawołuje mnie machnięciem ręki.

            Siadam obok niego, a ten mnie obejmuje.

-Pamiętasz jak pierwszy raz strzelałeś z łuku?

-Chyba jak upadłem pod jego ciężarem – śmieję się, a on również.

-Tak – patrzy na mnie. – Przepraszam cię za to jak na ciebie krzyczałem. Byłem zły, smutny. Wszystko na raz. Po prostu bolało mnie to, że nie zwróciłeś się do nas z problemem i borykałeś się z tym sam. Wiem, że nie chciałeś nas martwić, ale ty też musisz wiedzieć, że jak nam to powiedziałeś dopiero teraz to nas bardzo to zabolało. I jeszcze te wszystkie rzeczy co miały miejsce w Kapitolu…

-Przepraszam ciebie tato. Ja nie wiem co we mnie wstąpiło. Ale obiecuję, że to już nigdy się nie powtórzy – spływają mi łzy.

-Ej. Jaki z ciebie chłop, że płaczesz? – śmieje się ze mnie.

-Wolałbyś, abym był bezuczuciowy? – pokazuję język.

-Nie – popycha mnie.

            Wspominamy chwile spędzone w tym miejscu. Byliśmy tutaj wiele razy. To  właśnie tu odbywały się najcenniejsze lekcje.

            Wracamy razem do domu. Jest już popołudnie. Czas szybko zleciał. Ale może też dlatego, że obudziłem się późno… Ważne jest to, że wracamy z uśmiechami na twarzy. Mama na nasz widok również się uśmiecha. Wszystko powoli wraca do normy. Nareszcie możemy znowu się cieszyć swoim towarzystwem jak przed igrzyskami.

***

            Jest już po dwudziestej drugiej. Rodzice śpią, a ja sam siedzę w salonie i oglądam telewizję. W pewnym momencie słyszę pukanie do drzwi. Kogo nosi o tej porze? Wyłączam telewizję, odkładam pilota i podchodzę do drzwi, drapiąc się po głowie. Otwieram je, a przede mną ujawnia się jakaś kobieta.

-Dobry wieczór Harry – mówi. – Jestem Olive, mama Katy.

---

Oczywiście zapraszam do komentowania. Jakieś błędy, czy się podobało itd. :))

Jak zdążyliście zauważyć pojawił się nowy wygląd. Podoba wam się? :D

Pozdrawiam xx